W niespełna 18 lat od powstania Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, pierwszej organizacji turystycznej o zabarwieniu wybitnie patriotycznym, datują się początki turystyki motorowej w Polsce. Już w 1897 r. organizowano wycieczki samochodowe. Jednak dopiero w 1907 r. powstaje pierwsza organizacja skupiająca nielicznych jeszcze posiadaczy samochodów. W 1909 r. władze carskie zezwalają na działalność Towarzystwa Automobilistów Królewstwa Polskiego, zatwierdzając statut organizacji społecznej. Członkowie Towarzystwa to elitarna grupa społeczeństwa - arystokracja, która mogła sobie pozwolić na posiadanie i utrzymanie samochodu. W 1918 r. Towarzystwo Automobilistów Polskich przekształca się w Automobil Polski, w ramach którego w 1926 r. powstaje wyspecjalizowana sekcja turystyki motorowej. W roku 1925 Polskie Towarzystwo Tatrzańskie i Polskie Towarzystwo Krajoznawcze oraz Automobiloklub Polski organizuje POLSKI TOURING CLUB, który jako członek AIT koncentruje się głównie na działalności turystycznej. PTT, a szczególnie PTK nadaje właściwy ton turystyczno-krajoznawczy tej nowej organizacji. Działalność Polskiego Touring Clubu trwa do 1 września 1959 r.
Niezależnie od działalności turystycznej posiadaczy samochodów, w roku 1927 powstaje Polski Związek Motocyklowy. Dzięki temu, że sprzęt motocyklowy był tańszy i łatwiej dostępny niż samochody, turystyka motocyklowa jest mniej elitarna i rozwija się bardziej dynamicznie niż turystyka samochodowa. Od tego okresu datują się Motocyklowe Turystyczne Mistrzostwa Polski. W 1928 r. powstaje Związek Polskich Towarzystw Turystycznych, do którego przystępuje m.in. Polskie Towarzystwo Tatrzańskie i Polskie Towarzystwo Krajoznawcze. Związek ten istnieje do 1957 r. Po zakończeniu II wojny światowej organizatorem imprez motorowych staje się Polski Związek Motorowy, zrzeszający poszczególne Automobilkluby i Kluby Motocyklowe. Natomiast PTT i PTK nie zajmują się tą gałęzią turystyki. Były jedynie organizatorami wespół ze związkami zawodowymi wycieczek samochodami ciężarowymi i autobusami. W roku 1948 zapoczątkowano nieliczne i nieśmiałe próby organizowania turystyki motorowej. Były to wstępne usiłowania nadania form organizacyjnych wycieczkom motocyklowym i samochodowym. W 1950 r. powstaje przy Zarządzie Głównym PTTK Sekcja Turystyki Motorowej, organizująca wycieczki o charakterze krajoznawczym. Działacze tej sekcji nawiązują kontakty z innymi województwami, co przyczynia się do popularyzacji zorganizowanej turystyki motorowej w PTTK. W październiku 1955 roku powstaje Komisja Turystyki Motorowej, zostaje ona powołana podczas Ogólnopolskiego Rajdu Przyjaźni. Rozpoczyna się era Zorganizowanej Turystyki Motorowej w Towarzystwie. Pomimo istnienia PZMot turystyka motorowa PTTK rozwija się samodzielnie, tworząc swój własny program i system organizacyjny. Nie negując potrzeby uwzględniania w swej działalności kultury fizycznej i pewnych elementów sportu, jako zasadniczy cel działalności przyjęto krajoznawstwo wraz ze wszystkimi jego wartościami poznawczymi i wychowawczymi. Rozwój organizacyjny turystyki motorowej PTTK postępuje bardzo szybko. Turystyka motorowa, będąca niemal od początku turystyką kwalifikowaną, korzysta z doświadczeń dłużej istniejących dyscyplin, szczególnie turystyki kolarskiej. Zostają utworzone formy organizacyjne działalności komisji na wszystkich szczeblach. Powstają kluby i sekcje w kołach PTTK. Społeczna działalność związana z turystyką motorową w szybkim tempie obejmuje wszystkie województwa w kraju. Wzorem innych dyscyplin, tworzone są bodźce do organizowania, uprawiania i popularyzowania turystyki motorowej. Jest to przede wszystkim system odznak turystycznych dla kierowców i pasażerów. Powstaje model imprez uwzględniający specyfikę współzawodnictwa, do dziś nadający ton centralnym rajdom i zlotom turystów zmotoryzowanych. Dla zapewnienia należytego poziomu organizacyjnego zostaje utworzony system szkolenia i nadawania uprawnień przodowników oraz ustalone kwalifikacje i uprawnienia kadry programowej. Organizowane od 1963 r. ogólnopolskie, a od 1991 r. Centralne Zloty Szkoleniowe Przodowników Turystyki Motorowej PTTK, dzięki swym założeniom szkoleniowym i towarzyskim, stały się czynnikiem konsolidującym kadrę. Wszystkie te poczynania, w początkowym okresie wąskiej grupy działaczy skupionych przy Zarządzie Głównym i niektórych zarządach okręgowych, spowodowały szybki rozwój i popularyzację turystyki motorowej oraz nadanie jej charakteru krajoznawczego. W okresie 50-lecia turystyka motorowa PTTK przechodziła okresy chwały oraz zastoju. Formy organizacyjne i metodyczne też były zróżnicowane, na przestrzeni lat zmieniały się one od bardzo prostych do wysoko kwalifikowanych. Powodowało to powstawanie pewnych specjalizacji. Z biegiem lat zmieniał się pogląd na naszą działalność. Nie zasklepiamy się w wąskiej specjalności turystyki motorowej, widząc tylko motocykl czy samochód. Walory poznawczo — wychowawcze krajoznawstwa, ochrony przyrody, opieki nad zabytkami, ratownictwa drogowego, kultura turystyczna - to wszystko przestało być domeną specjalistów tych zagadnień - działaczy specjalistycznych komisji. Większość turystów motorowych naszego Towarzystwa, a szczególnie Przodownicy, stali się działaczami realizującymi w szerokim zakresie zadania statutowe i programowe. W ich gronie znajduje się liczna grupa Instruktorów Krajoznawstwa swego Regionu i Polski, Społecznych Opiekunów Przyrody, Społecznych Opiekunów Zabytków, Strażników Ochrony Przyrody, Ratowników Drogowych, Instruktorów Ratownictwa Drogowego i Instruktorów Szkolenia Kadry Motorowej PTTK. Turystyka Motorowa coraz częściej łączy się z innymi dyscyplinami turystyki, wzajemnie się przenikając i doskonale uzupełniając, traktując pojazd samochodowy jako środek transportu sprzętu turystycznego. Bardzo popularne stało się w ostatnich latach zdobywanie różnego rodzaju odznak okazjonalnych i regionalnych przy okazji zwiedzania poszczególnych regionów kraju ojczystego.
Stronę odwiedziło już 30320 odwiedzający
Copyright by eskulap
